ABSTRACT
Amaç: Mekanik ventilasyon ile yeterli oksijenasyonun sağlanamadığı COVID-19 hastalarında VV-ECMO kurtarma tedavisi olarak uygulanabilir. Son zamanlarda, bazı seçilmiş olgularda rutin uygulamada yeri olmamasına rağmen P-SILI’yi önlemek adına “fully awake ECMO” uygulaması gündeme gelmiştir. Yoğun bakımda uyanık VV-ECMO uyguladığımız 42 yaşında hasta sunulmuştur. Olgu: Bilinen kronik hastalığı olmayan 42 yaş erkek hasta SARS-CoV-2 PCR pozitifliği (delta varyant) ile yoğun bakıma kabul edildi (Şekil 1). Öncesinde 24 gün serviste takip edildi. Yoğun bakımda HFNC ve aralıklı NIMV uygulandı. Ancak YBÜ kabulünün 6. gününde direçli hipoksi nedeni ile uyanık VV-ECMO kararı alındı. Hastaya entübe edilmeden noninvaziv destek altında (PS: 0, PEEP: 8,TV: 800 mL, SS: 35) fentanyl infüzyonu 2,5 mcg/kg/dk ile sol femoral venden 23 F drenaj kanülü, sağ internal juguler vene 21F dönüş kanülü yerleştirildi. Blood flow: 3,2 lt/dk, sweep gas: 4 lt/dk FiO2 : %100 ile VV-ECMO uygulaması başlatıldı. Başlar başlamaz periferik oksijen saturasyonu %98 olan hastanın hipoksik solunumsal kompansasyon yanıtı azaldı 4/dk solumaya başladı. Opioid alan hastanın solunum depresyonu naloksan ile revers edildi. Hemen ardından GKS: 15, HFNC ile takibe alındı, entübasyon ihtiyacı olmadı, hasta 21. gün ECMO’da ekstübe halde takip edildi. ECMO altında mobilize edildi. (Şekil 2). 14. gününde ECMO FiO2 desteği kapatıldı, süpürücü 5 l/dk, HFNC FiO2 : %70, akım 40 lt/dk ile izlenirken kan gazında kompanse respiratuvar asidozu gelişti. 23. gününde ateş, idrarda Trichosporon asahii görüldü ve tedavisine vorikonazol eklendi. ECMO’nun 21. gününde dekanüle edilen hasta, 3 gün dekanüle halde izlendi. Yoğun bakım takibinin 32. gününde hasta Trichosporon asahii fungemisi nedeni ile septik şok tablosu sonucu kaybedildi. Sonuç: “Fully awake ECMO” stratejisi, hastanın aktif tedaviye katılımını ve mobilizasyonunu mümkün kılar ve ağır sedasyon, paralizi ve uzun süreli MV ile ilişkili komplikasyonları önleyebilir. Bununla birlikte, ECMO ile ilişkili risklerin dikkatli bir şekilde izlenmesi önemlidir ve bu strateji deneyimli ECMO merkezlerinde çok sayıda hasta ile deneyimlenmelidir. (Turkish) [ FROM AUTHOR] Copyright of Turkish Journal of Intensive Care is the property of Galenos Yayinevi Tic. LTD. STI and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full . (Copyright applies to all s.)
ABSTRACT
Acute respiratory distress syndrome (ARDS) in COVID-19 patients is associated with poor clinical outcomes and high mortality rates, despite the use of mechanical ventilation. Veno-Venous Extracorporeal membrane Oxygenation (VV-ECMO) in these patients is a viable salvage therapy. We describe clinical outcomes and survival rates in 52 COVID-19 patients with ARDS treated with early VV-ECMO at a large, high-volume center ECMO program. Outcomes included arterial blood gases, respiratory parameters, inflammatory markers, adverse events, and survival rates. Patients' mean age was 47.8 ± 12.1 years, 33% were female, and 75% were Hispanic. At the end of study period, 56% (n = 29) of the patients survived and were discharged and 44% (n = 23) of the patients expired. Survival rate was 75.0% (9 out of 12) in patients placed on ECMO prior to mechanical ventilation. Longer duration on mechanical ventilation prior to ECMO intervention was associated with a 31% (aOR = 1.31, 95% CI, 1.00-1.70) increased odds of mortality after adjusting for age, gender, BMI, number of comorbid conditions, and post-ECMO ventilator days. Early and effective ECMO intervention in critical ill COVID-19 patients might be a valuable strategy in critical care settings to increase their odds of survival.